2023’ü Skinamarink ile açan kaygı sineması, Kyle Edward Ball’ın yönettiği bu liminal kabus, yalnızca 15.000$’lık bir bütçeyle 2 milyon dolarlık bir gişe hasılatı elde etti. Blumhouse’un Five Nights at Freddy’s uyarlaması da, orta halli tenkitlere ve Peacock’ta birebir gün yayınlanmasına karşın, 20 milyon dolarlık bütçesine karşılık 136 milyon dolar çıkar sağlayarak muvaffakiyete ulaştı. Bu örnekler, kaygı sinemalarının gişede inançlı bir bahis olduğunu gösteriyor, lakin kaliteleri her vakit belgisiz bir problem.
Sitemizin bu yılki adayları, cinsin çeşitliliğini ve geleceğin endişe sinemasını şekillendirecek genç sinema yapımcılarını temsil ediyor. Birinci olarak, toplumsal medyada yıldızlaşan ve kısa müddette çağdaş bir dehşet ikonu haline gelen M3GAN’dan bahsedelim. Gerald Johnstone’un yönettiği bu sinema, yaratıcısının genç yeğenine saplantılı bir biçimde bağlanan robot bir bebek hakkında. Akela Cooper’ın senaryosu, hem endişe hem de kendine has güldürüyü istikrarlı bir halde sunuyor. 2023’te The Nun II ile de büyük bir muvaffakiyet yakalayan Cooper, M3GAN ile IGN grubundan değerli bir oy aldı.
Bir öbür aday ise, Scream VI. New York City’ye taşınarak serinin çağdaş çağdaşını sürdüren bu sinema, meta yorumlamada yeni bir düzeye ulaşıyor. Neve Campbell’ın yokluğu hissedilse de, Courteney Cox ve Hayden Panettiere’nin geri dönüşleri ve karakterlerin kıssalarının ihtimamla işlenmesi sineması öne çıkarıyor. Lakin, bu yılın galibi, dehşet tipine farklı bir yaklaşım getiriyor.
Korku sineması dünyasında geçen bu yıl, hem finansal muvaffakiyetler hem de yaratıcı yeniliklerle doluydu. Site grubunun titiz seçimi, gelecek yıllarda da konuşulacak sinemaların öne çıkmasını sağladı. Bu sinemalar, yalnızca korkutmayla kalmayıp, kıssa anlatımı ve görsel yeniliklerle de cinsin sonlarını zorluyor. Grubun bu seçimi, endişe sinemasının yalnızca gişede değil, kalite açısından da ne kadar başarılı olabileceğini gösteriyor.
Korku sinemalarının en ürkütücü istikametlerinden biri, çoklukla beklenmedik bir başlangıç noktasından yola çıkmalarıdır. Danny ve Michael Philippou kardeşlerin direktörlükteki birinci denemeleri olan “Talk to Me” (Bana Konuş) da işte bu türlü bir öyküyü husus alıyor. Sinema şenliklerinde fısıldanan söylentilerle başlayan bu öykü, izleyenleri sarsan bir tecrübeye dönüşüyor. RackaRacka grubunun yeteneklerinden kuşku edenler, bu sinemayla birlikte kendilerini kaygının ve tansiyonun tam kalbinde buluyorlar.
“Talk to Me”, merhumlarla irtibat kurma aracı olarak kullanılan mumyalanmış, tebeşir beyazı bir el üzerine konseyi. Bu el, hem “The Monkey’s Paw” hem de “Bloody Mary” kentsel efsanelerinden ilham alıyor. Sinemadaki karakterler, bu güçlü ve tehlikeli objeyi dikkatsizce kullanıyorlar, bilhassa de toplumsal medya şöhreti peşinde koşarken. Bu dikkatsiz kullanım, unsur bağımlılığının tehlikelerine emsal bir metafor oluşturuyor. Sinemanın ana karakteri Mia’nın yaşadığı acı ve yas süreciyle başa çıkma formu, sinemanın temelini oluşturuyor. Philippou kardeşler, bu temaları incelikle işleyerek, tansiyonu daima artıran bir yapı kurmuşlar.
“Talk to Me”, 2023’ün en düzgün dehşet sineması olarak takımımız tarafından gösteriliyor ve oyların neredeyse yarısını alarak öbür adayları geride bırakıyor. Sinema, öyküsünün yanı sıra işlediği temalarla da dikkat çekiyor. Hüzün, yas ve gerçeklikle yüzleşme üzere hususlar, sinemada ustalıkla ele alınıyor. Karakterlerin yaşadıkları travmalar ve bu travmaları aşma yolları, izleyiciye hem tansiyon hem de derin bir kıssa sunuyor.
“Talk to Me“, yalnızca korkutucu bir öykü sunmakla kalmıyor, tıpkı vakitte günümüz toplumunun birtakım meselelerine da ışık tutuyor. Toplumsal medya bağımlılığı, gençlerin yaşadığı baskılar ve husus bağımlılığı üzere hususlar, sinemada ana kıssanın paralelinde işleniyor. Bu sayede, sinema yalnızca bir endişe tecrübesi olmaktan çıkıp, daha derin ve manalı bir bildiri taşıyan bir yapıta dönüşüyor.
Özetle, “Talk to Me”, dehşet sineması tipine yeni bir soluk getiren, hem teknik hem de tematik açıdan başarılı bir üretim. Philippou kardeşler, bu sinemayla kaygı tipinde nasıl yenilikçi ve etkileyici eserler yaratılabileceğini gösteriyorlar. Sinema, izleyicilere yalnızca endişe ve tansiyon sunmakla kalmıyor, tıpkı vakitte toplumsal iletiler vererek düşündürüyor ve etkiliyor.